کد مطلب:119083 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:298
و از میان مردم، كسانی هستند كه جانشان را به خاطر خشنودی خدا عرضه می كنند و خداوند نسبت به اینگونه بندگان بسیار مهربان است. [صفحه 36] كافران قریش پس از ناامیدی از تغییر رویه ی پیامبر در دعوت به اسلام، سرانجام تصمیم گرفتند آن حضرت را به قتل برسانند. نقشه آنان این بود كه گروهی از مردان قبایل مختلف قریش به خانه پیامبر یورش برند و آن حضرت را در بستر خواب غافلگیر و با ضربات نیزه و شمشیر تكه تكه كنند. حضرت جبرئیل فرشته وحی، پیامبر را از تصمیم ناجوانمردانه و وحشیانه كافران آگاه كرد و از سوی خداوند دستور آورد كه همان شب از مكه خارج شود و برای فریب كافران، علی علیه السلام را در بستر خود خواباند. پیامبر، موضوع را با علی علیه السلام در میان گذاشت و از او خواست كه در بستر بخوابد تا كافران از آن حضرت غافل بمانند و او بتواند با استفاده از فرصت در محل مناسب، دور از دسترس كافران مخفی شود و سپس به یثرب برود. علی علیه السلام با كمال خرسندی پذیرفت كه جانش را سپر بلا سازد تا آسیبی به رسول خدا صلی الله علیه و آله نرسد. علی آن شب را در بستر خوابید و همانطور كه پیامبر فرموده بود، كافران پنداشتند این پیامبر است كه خوابیده است. اما نخواستند در تاریكی شب به خانه هجوم آورند، چون ممكن بود به اشتباه افراد دیگری را در تاریكی بكشند. برای همین تا سپیده دم خانه را زیر نظر گرفتند. هنگامی كه هوا كمی روشن شد، به خانه حمله بردند و با شمشیرهای آخته بر بستر یورش آوردند، در حالی كه یقین داشتند پیامبر كشته خواهد شد. اما همین كه به بستر نزدیك شدند با كمال حیرت و حسرت دیدند این علی است كه در بستر پیامبر آرمیده است! به پاس این جانبازی و فداكاری، خداوند آیه ای نازل فرمود و در آن از این حادثه شورانگیز یاد كرد تا این ماجرا جاودانه بماند. آن شب در تاریخ به لیله المبیت معروف شده است، یعنی شبی كه حضرت علی در بستر پیامبر خوابید. این حماسه ی مقدس را فخر رازی در تفسیر خود[2] چنین نقل كرده است: «این آیه در شان علی بن ابیطالب نازل شده است. همان شبی كه پیامبر به غار ثور رفت و وی در بستر خوابید. حضرت جبرئیل بالای سر او و حضرت مكائیل پایین [صفحه 37] پاهای او ایستاده بودند. در آن حال جبرئیل ندا درمی داد: آفرین بر تو ای پسر ابوطالب، اینك خداوند به فرشتگان آسمان- به خاطر عظمت این فداكاری تو مباهات می كند.»
و من الناس من یشری نفسه ابتغاء مرضات الله و الله رووف بالعباد[1].
صفحه 36، 37.